|
Dag 17: Zondag 25 oktober
We zouden opnieuw vroeg opstaan (4.00 uur) zodat we om 6.30 uur bij
de zonnepoort zouden kunnen zijn. Dat moet heel indrukwekkend zijn als
de zon opkomt.
We staan een uur later op. Het is zo mistig en regenachtig dat er toch
niets te zien is bij de sungate. Wat een kloteweer! We lopen de
hele tijd in de regen.
Gelukkig hoeven we nu niet zo ver, we lopen van 6.00 tot 8.00 uur naar
Machu Picchu. Daar is het dan nog heel erg rustig. Alleen een paar andere
groepen Inca Trailers die tegelijk zijn aangekomen.
We ontbijten eerst in het restaurant, waar we ook even kunnen opwarmen
en drogen. Heerlijke verse koffie! Rond 9.30 uur stopt het met regenen
en krijgen we een rondleiding van weer een nieuwe guide: Fernando.
Hij praat op een fluistertoon, alsof alles strikt geheim is. wel grappig.
Hij vertelt (opnieuw) over de drie werelden die de Inca's kenden:
"Condor" - de bovenwereld (hemel)
"Poema" - de echte wereld (nu)
"Slang" - de onderwereld (dood)
Hij legt verder uit hoe Machu Picchu werd gebouwd, en hoe de indeling
van de stad was. Bepaalde groepen bewoners hadden een eigen wijk. Verder
zat er ook logica in de indeling van die wijken.
De speciale bouwstijl van de Inca's, met grote stenen die naadloos op
elkaar passen, werd vooral gebruikt voor heilige genouwen of voor het huis
van een Inca (leider).
We krijgen alle tijd om rond te kijken, terwijl het steeds drukker wordt.
Op het hoogste deel van de stad grazen lama's!
In het stadje beneden aan de berg eten we pizza en kopen we souvenirs.
Het leuke is dat je hier echt kunt afdingen. Als je eerst interesse toont
en daarna welgemeend zegt dat je het niet wilt, gaat al de helft van de
prijs af. De T-shirts die binnen Machu Picchu worden verkocht voor een
fortuin, koop je hier voor hele schappelijke prijzen.
Waar we zitten te eten, is eigenlijk het perron van de trein. Het is
het eindpunt, dus de trein staat lange tijd stil tijdens het verwisselen
van de locomotief. Vanaf hier vertrekken we, terug naar Cusco. Wat voelen
we ons vies!
We moeten ons bij Urubamba al klaarmaken om uit te stappen. Freddy gaat
snel kijken of we kunnen overstappen op een busje. Dat blijkt te kunnen.
Dat scheelt ons twee uur! Wel een omgekeerde wereld, dat een taxibusje
sneller is dan de trein...
Het busje is stampvol, ook met andere toeristen. Ik slaag erin een plekje
voorin te krijgen, zodat ik niet wagenziek word. Het laatste stukje draait
de chauffeur muziek van Bob
Marley! Heerlijk! Misschien krijg ik nu toch een beetje heimwee...
Terug in het hotel ben ik een beetje teleurgesteld. Ik word gestald
op de kamer van Mike en Ronald. Ook wel gezellig, maar ik had tot nu toe
niet zo veel contact me ze. Ik heb geen energie meer om nog te gaan eten.
| 
